''KARABATAK'' Romanımdan bir alıntı

     İhtimalleri zorluyordu beynim, düşüncelerimin özüne kadar indim. Kendi gölgemin karanlığında kayboluyorum, merdivenlerden iniyorum, her karşılaştığım ve yüzleştiğim gerçek, suratıma acı bir tokat gibi çarpıyordu üstelik. Her iç çekmemde dayanma gücü aşılıyordu sabrım bana, iç çekmelerim yavaş yavaş gözyaşlarıma akıp gidiyordu. İnanamıyordum yaşadıklarıma, ellerim soğuk ve titriyordu. Her köşe başlarında, hayatımın sivri uçlarında ya da dönemeçlerinde başım önümde ayrılıyordum. Bu gidişin dönüşü olmayacaktı, sabrım gittikçe tükeniyordu, olmasını istememiştim. Ahhh, olsun diye de çabalayamamıştım, kahretsin! Ama insan… BİTTİ diyemiyormuş uzun bir zaman, yine de KABUL ettim ben de sonunda. Gerçekten bitmiş, buna inanamıyor insan. Bu şekilde yaşıyor, buna katlanıyor yâda sürünüyor ikisinden birisi. Başım önümde, bittiğini kabul ettim sonunda.